บทที่ 4 ร่วมเตียงกันแล้ว
“บ่าวเห็นคนสนิทของแม่ทัพจิ่งมารออยู่ด้านหน้า และต้นยามเหม่า (05.00-06.59 น.) ก็เห็นพวกเขาออกจากเรือนหลังนี้ ท่าทางของท่านแม่ทัพจิ่งดูหงุดหงิด และยังถีบคนสนิทที่ชื่อเกอสวินล้มหงายหลังด้วยเจ้าค่ะ”
“เฮ้อ เจ้าอารมณ์ เผด็จการ ทั้งยังเป็นลาโง่!” เนี่ยหยวนซูส่ายหน้าช้า ๆ และนึกถึงภาพความอึดอัด และสายตาคมกริบของจิ่งหลัวคุน ยามที่เขามองนาง ก่อนหุนหันออกจากห้องนี้ไปพร้อมผ้าไหมสีขาวรองเตียงผืนนั้น ที่มีคราบสีแดงเป็นด่างดวง!
เนี่ยหยวนซูลูบที่ลำคอระหงของตน เมื่อคืนนางใช้แผนอันแยบยลมากมาย กว่าจะได้รอยช้ำเป็นจ้ำ ๆ ที่ลำคอ หลังใบหู และเนินหน้าอกอวบสวย
โอ๊ย เจ็บตัวมากจนน้ำตาเล็ดนั่นแหละ ทว่าเมื่อก้าวลงเรือนรกลำนี้ นางจะตกน้ำป๋อมแป๋ม ตายก่อนเข้าฝั่งไปหาสมบัติที่เกาะสวรรค์ไม่ได้เป็นอันขาด!
รอยต่าง ๆ บนเนื้อตัวนี้ แน่นอนเกิดจากริมฝีปากบาง ๆ ของจิ่งหลัวคุน ซึ่งเขาอาจกระทำไปโดยมีสติไม่เต็มร้อย อยู่ในอาการละเมอ แต่คงปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นเขาที่ล่วงเกินนางหลายครั้งหลายหน
“โอ้ คุณหนู...เขาทำท่านบาดเจ็บ”
เนี่ยหยวนซูรีบยกมือปิดปากตน นางกลัวเหลือเกินว่าจะหลุดขำออกไปพรืดใหญ่ ด้วยฝานเหอเป็นสาวเทื้อ ชีวิตนี้เคยใกล้ชิดบุรุษอย่างลึกซึ้งที่ไหนกัน ส่วนแม่นางน้อยเสี่ยวฉุน วัน ๆ ฝึกดาบ ขว้างกระสวย (อาวุธลับ) ฝึกขี่ม้า หมกมุ่นวางยาพิษผู้อื่น เช่นนี้ทั้งคู่ย่อมไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเรื่องใช้จริตมารยาล่อลวงให้ชายหนุ่มติดกับดัก
“เจ็บอยู่บ้าง แต่แสดงให้ประจักษ์ว่า แม่ทัพจิ่งได้...ร่วมเตียงกับข้าแล้ว!”
“หมายความว่า เมื่อเช้าที่เกอสวินเซ้าซี้ถามเรื่องผ้ารองเตียงกับแม่ทัพจิ่งจนโดนถีบหงายหลังก็คือ?”
คนเป็นนายโบกมือไปมา ก่อนนึกถึงเหตุการณ์ดังกล่าว เอ่ยแล้วชวนให้น่าละอายอยู่สักหน่อย
“จะ...เจ้าช่างน่ารังเกียจและไร้ยางอาย สตรีชั้นสูงเรือนใดกันถึงได้ดูดหน้าอกบุรุษจนเป็นแผล และยังกัดที่คอ หัวไหล่ ข่วนหน้าข้าจนลายพร้อย อ้อ และอาการปวดหนึบ ๆ ที่หลังใบหูและแก้ม คงไม่ใช้เป็นเพราะเจ้าตบตีข้าหรอกนะ”
ดวงตากลมมองอีกฝ่าย ใบหน้างามตึง อันที่จริงนางอยากตัดผมหยักศกที่เป็นลอนสลวยของเขาทิ้งด้วยซ้ำ!
แน่นอน เนี่ยหยวนซูต้องเล่นใหญ่เข้าไว้ มิเช่นนั้นแผนนางคงแตกเป็นแน่ การที่จะทำให้ลาโง่ที่เผด็จการและไร้หัวใจจดจำนางได้ก็คือ เขากับนางต้องเป็นศัตรูกัน คือคู่เวรแสนบัดซบ เป็นผีเน่ากับโลงผุ ที่ชาตินี้จะมีแต่การร่วมทุกข์ หาความสุขไม่พบ!
“ข้าหรือทำให้ท่านเจ็บ? โอ้ ท่านแม่ทัพโปรดดูเรือนร่างนี้ให้ดี มีส่วนใดบ้างที่ยังหลงเหลือความบริสุทธิ์ไว้ให้ข้าได้ภูมิใจ!” เนี่ยหยวนซูเอ่ยจบน้ำตานางก็เหมือนสั่งได้ มันไหลคลอหน่วย ส่วนเสื้อตัวบางที่คลุมเรือนร่างอย่างหมิ่นเหม่พลันเลื่อนลงไปกองบนพื้น เผยให้เห็นลำคอระหง หัวไหล่กลมมน และหน้าอกกลมกลึงสวยงาม รวมถึงส่วนเว้าส่วนโค้งของสตรี ทว่าเบื้องล่างนางยังสวมผ้าสามเหลี่ยมเอาไว้ กระนั้นก็ทำให้คิ้วหนาของชายหนุ่มขมวดกันมุ่น เขาไม่ได้เกิดความหลงใหล หากกำลังตกตะลึง
จิ่งหลัวคุนหน้าชาและหัวใจหดเกร็ง ผิวขาวของเนี่ยหยวนซูปรากฏรอยจ้ำม่วงคล้ำอมเขียวหลายแห่ง บางจุดเป็นห้อเลือด
“เจ้าถูกตะขาบหรือสัตว์ชนิดใดทำร้ายเยี่ยงนั้นหรือ!”
ได้ยินคำพูดนั้นเข้า เนี่ยหยวนซูก็ตาเหลือกค้าง แม้เขาจะแสดงความห่วงใยผ่านสายตาอยู่บ้าง แต่ลาโง่ก็ยังเป็นลาโง่วันยังค่ำ!
“โถ ท่านทำสิ่งใดต่อข้าไว้กลับลืมเลือนแล้วหรือ คงไม่ใช่ว่าจะปัดความรับผิดชอบหรอกนะ!”
“เป็นข้าที่กระทำเรื่องน่าละอายเช่นนั้นกับเจ้า!?”
หญิงสาวไม่ทันตอบแต่ก้าวกลับไปที่เตียงช้า ๆ ท่าทางที่เดินและสภาพที่ดูอ่อนแรงทำให้จิ่งหลัวคุณอดห่วงไม่ได้ แต่เขาทำได้เพียงแค่ยืนมอง เพื่อประเมินสถานการณ์ กระนั้นก็ปวดใจยิ่ง และตั้งแต่หัวค่ำเขาเมาหนักเหลือเกินกับสหายหลายคน ทั้งจิ่งป๋อมาดื่มและแสดงงิ้วร่ายรำให้ชมอย่างสนุกสนาน เขาเลยเพลินใจไปหน่อย โดยหารู้ไม่ว่า ยามตนเมาหนักปีศาจร้ายมักจะเข้าสิง
“ฮึ เรือนหลังนี้อยู่ในจวนจิ่ง และข้าคือเจ้าสาวท่าน ที่นี่มีทหารคุ้มกันแน่นหนา แม้แต่แมลงสักตัวก็บินเข้ามากัดข้าไม่ได้ แล้วหากไม่ใช่ท่าน ผู้ใดกันถึงจะกล้าทำให้ผ้าผืนนี้เปื้อนเลือด!”
เนี่ยหยวนซูกล่าวจบ จึงโยนผ้าไหมสีขาวใส่หน้าคนตัวโต ยามนั้นเขายืนนิ่งค้าง ศีรษะเต้นตุบ ๆ ด้วยพยายามคิดถึงภาพความระยำที่เขาได้ทำต่อนาง ทว่าเขากลับจดจำไม่ได้!
“เอาละ ข้าจะรับผิดชอบสิ่งที่เรากระทำร่วมกัน” เขาเอ่ยเสียงขรึม
แต่เนี่ยหยวนซูต้องหาทางปิดฉากนี้ให้เร็วที่สุด นางเลยกวาดของที่อยู่บนโต๊ะเตี้ย ๆ ทิ้งลงไปทั้งหมด แล้วแสร้งสะอื้นเบา ๆ พอให้ดูเป็นสตรีที่เจ็บช้ำปวดใจ หลังจากถูกย่ำยีโดยชายที่ลั่นวาจาไว้ว่า เขากับนางแต่งงานกันก็เพื่อผลประโยชน์ของกองทัพและบ้านเมือง หาได้มีความผูกพันอันใดต่อกัน!
“ออกไป...ขะ ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่านอีก!”
“เจ้าควรทายาและบำรุงร่างกายสักหน่อย อีกทั้งท่าเดินของเจ้าเมื่อครู่ ดูเหมือน...”
จิ่งหลัวคุณไม่อยากเอ่ยในสิ่งที่อาจทำให้หญิงสาวต้องละอาย แต่แสดงความห่วงใยชัดแจ้ง เขาอาจแข็งกระด้างบ้าง ทั้งดูเหมือนไม่ได้มีใจให้เนี่ยหยวนซูอย่างที่ควรจะเป็นเฉกเช่นสามีภรรยา หากเมื่อเป็นบุรุษจึงต้องยื่นไมตรีให้แก่สตรีที่ตนร่วมเตียงด้วย
“ฮึ ข้าจะเจ็บปวดทั้งกายและใจ มันก็เป็นกรรมที่ก่อไว้ เมื่อเห็นข้าต้องทรมานอย่างนี้คงสมใจท่านแล้ว และผ้าผืนนั้นท่านต้องการมันมากไม่ใช่หรือ เอาไปเลย เอาไปประกาศให้ทั้งใต้หล้ารู้ว่าสตรีโง่เขลาคนนี้ตกเป็นของท่านแล้ว จิ่งหลัวคุณ!”
ชายหนุ่มไม่ได้โต้เถียงอีก เขาเพียงเปิดประตูออกไป ทิ้งให้เนี่ยหยวนซูระบายโทสะอยู่คนเดียวราวกับสตรีเสียสติ
